Gran Canaria Fietsweek: La Cicloturista Wrap Up

De Gran Canaria Bike Week: La Cicloturista is alweer een jaar voorbij en het was een geweldig evenement dat fietsers uit heel Europa naar dit prachtige fietsparadijs bracht.

Er is geen betere plek om aan de Europese winters te ontsnappen dan deze grillige en gevarieerde rots in de oceaan, en de zon scheen weer op deze 31e editie.  

‍

Tijdens het 8-daagse, nieuwe programma was ons team op twee dagen vertegenwoordigd; tijdens de heuvelklimwedstrijd op woensdag, waar ik aan deelnam, en op donderdag in de ploegentijdrit.

Een ploegentijdrit is de essentie van collectieve inspanning, waarbij het resultaat volledig gebaseerd is op de effectiviteit van de cohesie. Ons team van drie heeft de afgelopen maanden goed samengewerkt in onze winkel en nu zou onze eenheid voor een nieuwe test komen te staan. Communicatie is de sleutel in zo'n evenement en komt in vele vormen; van het lezen van lichaamstaal tot minder subtiele geblafte woorden tussen twee ademhalingen door. Met de verschillende sterktes in ons team speelde een sterke tegenwind in ons voordeel, omdat de voorste renner een zwaardere inspanning kon leveren dan anders houdbaar zou zijn geweest voor degenen die in het wiel schuilden om te herstellen. Meer wind = meer voordeel van beschutting. Gooi er af en toe een bemoedigend woord bij en zo'n inspanning van 10 kilometer is voorbij voor je er erg in hebt! Wederzijdse motivatie perste de laatste druppel eruit, de contraptie op twee wielen bewees opnieuw een prachtig medium te zijn om het landschap binnen en buiten te verkennen.  

‍

De heuvelklim daarentegen was een meer individuele uitdaging: één enorme berg, twee benen en wat motivatie. Ik voelde geen behoefte om de animator van de wedstrijd te zijn, vooral niet met een sterke tegenwind om te beginnen, maar toen een rivaal van vorig jaar erin slaagde om mezelf en twee anderen van de kop van het peloton in de tegenwind te trekken, wist ik dat het moeilijk genoeg was om zelf iets te proberen. Ik nam één renner mee en we gingen de tegenwind in en kregen al snel een voorsprong. Op de eerste helse hellingen van La Pasadilla, dreef ik een beetje naar voren, en vanaf dat moment was de hele rest van de race er een van angstige blikken over mijn schouder naar een schaduw die maar niet afgeschud wilde worden. Pas met nog ongeveer 1,5 kilometer te gaan begon ik te beseffen dat ik - onheil uitgezonderd - genoeg had gedaan om de titel te behouden, en al snel kwam ik in het zoete onthaal van de piek: de piek van de sneeuw (Pico de las Nieves). De piek van uitgelatenheid.

Er deden verschillende categorieën mee aan de ploegentijdrit en ons team noteerde de 4e tijd overall en de snelste van de gemengde dames- en herenteams!  

Dank aan alle organisatoren en de ontelbare motorrijders en ondersteunend personeel, en vooral aan degenen die warm eten en zilveren dekens leverden terwijl ze wachtten op redding bij de kille finishlijn van de Pico-race...!  

‍

Constantin, Anja & Martin  

‍

‍