Everest in Guayadeque

Gisteren was een monumentale dag voor ons kleine team. Soms spreken de statistieken voor zich:

• 4 rijders
• 26.393 beklommen verticale meters
• 573,32 kilometer gereden
• Alles voltooid binnen een tijdsbestek van 12u 22m
• 34 volledige beklimmingen x 6,6 km
• 18 gedeeltelijke beklimmingen x3,3km
• Elk tussen het aanzwengelen van 20778 - 41816 pedaalslagen
• En, mijn favoriete deel - misschien wel het deel dat me echt verkocht aan het idee: meer dan 5000 calorieën verbruikt door mij alleen...!   

Bonussen:

• 1 ontplofte band
• 1 bijensteek van een Kamikazebij die Martin's helm raakte bij 70 km/u.!
• 1 loper die ik maar net kon inhalen bergop tijdens een van de latere ronden
• 2 maanlichtritten: 's ochtends vroeg en 's avonds laat
• 1 afdaling in volledige duisternis

Dit is voor veel mensen om verschillende redenen een uitdagend jaar geweest. We besloten onszelf een uitdaging te stellen die we zelf in de hand hadden, gericht en alleen, als contrast met de verwarring die zo aanwezig is in de wereld. We hebben het geluk dat we ons in deze positie bevinden op dit geïsoleerde eilandje en we hebben van onze vrijheid gebruik gemaakt om een aantal persoonlijke grenzen te verleggen en elkaar te steunen in een grote strijd.  

‍

We kozen de prachtige groene vallei van Guayadeque als onze tegenstander voor vandaag. Zijn steile hellingen en ongecompliceerde en snelle afdaling boden een goede gelegenheid om hoogte te winnen met weinig afleiding van de taak die voor ons lag. Degenen onder jullie die het al eens hebben bedwongen, tijdens onze tochten of anderszins, weten dat het een goede test is voor een fris stel benen. Maar vandaag zouden we er intiem kennis mee maken in progressieve niveaus van vermoeidheid, zowel mentaal als fysiek.  

‍

We arriveerden iets achter op schema, maar draaiden desondanks onze eerste pedaalslag om 07:10 uur. Martin en ik zouden samen fietsen, omdat we een vergelijkbaar gewicht/vermogen hadden en dus konden we onze krachten bundelen voor deze uitdaging. Anja zou haar eigen ritme rijden, gericht op 5000 meter hoogtewinst, en Ewa was mee als ondersteuning, maar van plan om zelf op de fiets te springen in de pauzes tussen het voeden van ons, maar geen vast doel.

‍

Martin en ik hadden een vliegende start, waarbij we de klim tussen de 0,5-2,5 minuten sneller dan gepland omhoog stuwden bij elk van de eerste 5 beklimmingen. Ik was voorzichtig met een stijgende hartslag en de vermogenscijfers, maar liet mijn ogenschijnlijk frissere collega de winderige stukken rijden en zorgde ervoor dat de calorieën telkens weer werden aangevuld. Niet lang daarna kregen we onze eerste bezoeker van de dag, een nieuwe vriend uit Polen die van onze poging had gehoord en de vallei voor het eerst had ontdekt. Leuk je te ontmoeten Lukasz en bedankt voor het langskomen!

We zaten in een heerlijk ritme op elk van de afdalingen. De weg een genot van asfalt dat al je harde werk op de weg naar boven wreed snel ongedaan maakt...! Maar helaas kwam er tegen het einde van onze achtste beklimming een ziekmakend einde aan Martins uitdaging: zijn maag kolkte van de pijn en maakte een einde aan elke hoop om überhaupt te kunnen fietsen, laat staan ons tempo te kunnen vasthouden. Het werd nog erger toen een bij bij 70 km/u tegen zijn helm vloog en hem in paniek in zijn voorhoofd stak! Ik wist dat hij er slecht aan toe was toen hij erop aandrong dat ik door zou gaan en hem niet het herstel zou geven dat hij misschien nodig had, maar zo was het dat ik door zou gaan en de uitdaging voor het team zou bezegelen. De verantwoordelijkheid weegt nu als extra motivatie en vastberadenheid.

‍

De wind stak op in de vallei, de middaghitte begon toe te nemen en ik wist dat dit het moeilijkste deel van de dag zou worden. De lange leegte in het midden van elke uithoudingsrit - diep genoeg dat je dramatisch vermoeid bent, ver genoeg van de finish dat de taak nog steeds boven je uittorent; tempo, voeding, denkspelletjes. Het is een smeltkroes die op zijn beloop moet gaan en elke micromijlpaal die je zet, helpt je om door dit pijnlijke doolhof te navigeren en het te ontwijken.  

‍

Het zien van Anja's stralende glimlach toen we elkaar keer op keer in tegengestelde richting passeerden was zo'n injectie van strijd. Net als natuurlijk het geweldige aanbod van heerlijk bereid eten van mijn lieve vrouw Ewa, en het vluchtige korte moment waarop onze tijd op de weg eindelijk samenviel! Anja's uitdaging had een nogal slechte start gehad, toen nauwelijks 1,5 km na haar rit haar achterband ontplofte in een nevel van tubeless melk, waardoor ze terug moest lopen naar de start voor de reservefiets die we gelukkig voor haar hadden meegenomen!

Na 13 keer de volledige klim te hebben bedwongen, was de wind in het lagere deel van de vallei dramatisch toegenomen. De stormachtige zijwind maakte de afdaling niet langer plezierig of zelfs veilig - zeker niet voor vermoeide renners. Bovendien was er in de eerste 3,3 km slechts 200 meter hoogtewinst (vergeleken met de 385 van de laatste 3,3 km), en de vlakkere helling bleek in dit late stadium mentaal veel zwaarder. Daarom besloten we onze route in te korten tot alleen de laatste 3,3 steile kilometers. Zo mijden we het verkeer bij het restaurant halverwege, winnen we maximale meters per kilometer en sparen we onze moed en mogelijke rampspoed in een crash met hoge snelheid door de onvoorspelbare wind.  

Niet lang daarna voltooide Anja haar 5000 hoogtemeters, waarbij ze haar vorige record met een marge van zo'n 2000 meter overtrof, en ze gooide jaloers haar benen omhoog, tevreden, opgelucht, moe, een klus die goed geklaard was!

Martin was er inmiddels in geslaagd zijn maag tot rust te brengen en voelde zich veel beter, dus sprong hij weer op de fiets om me te vergezellen voor 4 van de 6 laatste 'korte' beklimmingen die ik moest doen. Het was geweldig om weer wat gezelschap en afleiding te hebben, een wiel om op te schuilen als de wind brulde en de ideale lijnen om te proberen te volgen in de afdaling. Het licht vervaagde, het eten werd hapje voor hapje naar binnen gestapeld en plotseling stond ik daar, nog maar één klim voor de boeg om 5 cijfers van verticale stijgingsmeters te halen!  

Het plan was dat de auto me zou volgen om de weg te verlichten en morele steun te bieden; en dat bleek ook zo, want de laatste ronde was de hoogste vermogensinterval van de dag, waarbij ik elke druppel eruit perste in het uitgelaten vooruitzicht van het naderende einde.

Alle betrokkenen hartelijk dank: Ewa, die ons onvermoeibaar te eten gaf en voor alles zorgde (terwijl ze zelf 4500 m aflegde...), Martin voor het idee, de inspiratie en de organisatie, Anja voor de positiviteit en de teamgeest. Er zijn veel dingen die we achteraf gezien anders zouden doen, maar het was een rijke en testende leerervaring voor iedereen, en deze onvervangbare ervaring is wat deze uitdagingen levensverrijkend maakt.

Strava

Geef Anja wat kudos

Geef Ewa wat kudos

GeefConstantin wat kudos

Geef Martin wat kudos

‍

Voor meer verhalen zoals deze en om je inspirerende ritten te delen met onze steeds groter wordende gemeenschap, nodigen we je uit om lid te worden van Life On 2 Wheels® Cycling Club op Strava!

‍